Terapia NDT-Bobath
Usprawnianie neurorozwojowe NDT Bobath (NeuroDevelopmental Treatment )
Początki koncepcji usprawniania neurorozwojowego, to lata 40-te ubiegłego stulecia, kiedy Karel i Bertha Bobath (neurolog i fizjoterapeutka) opracowali koncepcję terapii dla osób z zaburzeniami motorycznymi będącymi wynikiem uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego. Przez wiele lat opracowywano i doskonalono techniki terapii dobierając je do różnego rodzaju zaburzeń i wieku pacjenta. Terapia NDT Bobath może być stosowana u niemowląt, małych dzieci, a także dorosłych.
Zastosowanie terapii NDT:
Zaburzenia ze strony ośrodkowego układu nerwowego różnej etiologii (w tym mózgowe porażenie dziecięce)
- Opóźnienie rozwoju psychomotorycznego będące następstwem przedwczesnego porodu
- Zaburzenia napięcia mięśniowego
- Występowanie wad wrodzonych
- Asymetria ułożenia ciała ( np. kręcz szyi)
- Nieprawidłowy, nieharmonijny rozwój psychomotoryczny (w tym mózgowe porażenie dziecięce)
Główne założenia terapii to normalizacja napięcia mięśniowego, wpływanie na jakość wzorców postawy oraz ruchu, kształtowanie prawidłowego mechanizmu odruchu postawy ( możliwość przeciwstawienia się oddziałującej na ciało ludzkie sile ciążenia oraz dostosowanie się do zmiennych wymogów otoczenia). Nadrzędnym celem jest uzyskanie przez dziecko możliwie dużej niezależności motorycznej . Doświadczenia sensoryczno-motoryczne dziecka z zaburzonym rozwojem motorycznym są odmienne od prawidłowych i wpływają na jakość ruchu.
Celem terapii jest dostarczanie prawidłowych, bądź zbliżonych do prawidłowych doznań czuciowo-ruchowych, modyfikacja nieprawidłowego napięcia mięśni oraz kształtowanie reakcji prostowania i równoważnych. Wszystkie wspomagania ("ćwiczenia") prowadzone są za pomocą tzw. "punktów kluczowych" na ciele dziecka, którymi mogą być: głowa, barki, biodra, kończyny górne i dolne.
Terapia odbywa się w formie zabawy, ułatwia dziecku wykonanie całej gamy ruchów służących nie tylko lokomocji, ale także zabawie, manipulacji, czyli funkcji adekwatnej do jego wieku.
Niezbędnym etapem poprzedzającym terapię jest dokładna diagnoza funkcjonalna - obserwacja sposobu poruszania się, ułożenia ciała, ocena napięcia mięśniowego i jego zmian w trakcie wykonywania czynności zamierzonych, ocena aktywności odruchowej i jakości ruchu.
